11 juli: Toespraak van de burgemeester

Op 11 juli viert Vlaanderen feest.
Terecht, want we hebben veel om trots op te zijn, meer dan we soms denken.
We zijn misschien klein in oppervlakte, maar het bulkt uit van de ondernemers, sportlui, kunstenaars en verenigingen die uitblinken op elk van hun domein.
Wat wij niet hebben aan natuurlijke rijkdommen, compenseren we met knappe bollen, energie en dynamiek.

Op deze feestdag vieren wij niet alleen feest, wij hangen ook bewuster dan ooit de Vlaamse leeuw uit.
Overal in Vlaanderen, en ook in Haaltert.
We doen dat omdat we trots zijn op wie we zijn.
Complex-loos, maar zonder in arrogantie te vervallen. Niet iedereen kan altijd dat zelfbewustzijn smaken.
Sommige politieke tegenstanders zeggen over het Vlaams-nationalisme wel eens smalend dat het symbool staat voor ‘het Vlaanderen onder de kerktoren’.
Voor een Vlaanderen dat verkrampt wil vasthouden aan achterhaalde tradities, terwijl het land zelf pijlsnel verandert.
Sommigen onder ons hebben misschien eens de neiging om daarop ontkennend of vergoelijkend te antwoorden.
Bij velen leeft immers een zekere schroom om met dat Vlaanderen onder de kerktoren vereenzelvigd te worden, omdat dat een ‘bekrompen’ Vlaanderen zou zijn.

Wel, beste vrienden, die defensieve houding is eigenlijk nergens voor nodig.
Want ja, wij vertegenwoordigen dat Vlaanderen onder de kerktoren.

Sterker, wij houden van dat Vlaanderen en wij omarmen dat Vlaanderen.

Wij staan voor dat Vlaanderen met zijn hechte verenigingsleven, zijn bloeiende vrijwilligerswerking, zijn rijke cafécultuur, zijn hoge mate van onderling vertrouwen en zijn grote betrokkenheid bij het buurtleven, inclusief het nodige gezaag en geklaag als daarin iets misloopt.
Wij houden van dat Vlaanderen dat hoge eisen stelt aan zichzelf en aan zijn omgeving, of het nu gaat over leefmilieu, verkeersveiligheid, of gewoon over hoe we met elkaar omgaan.

Wij zijn zot op dat Vlaanderen dat ondertussen niet vergeet te genieten op een volkse manier, met zijn Driekoningen , kermissen , jaarmarkten die van oudsher meegaan.

Wij houden ook van dat nuchtere, zelfbewuste en soms rebelse Vlaanderen.
Dat Vlaanderen dat zichzelf kent en zichzelf wil blijven.
Dat Vlaanderen dat respect vraagt en respect terug geeft.
Een Vlaanderen dat trots is op zijn taal, trots op zijn verleden en zijn cultuur, en dat mág. Dat mag en kan ook vandaag.

Want we leven niet in het verleden , we leven vandaag.
We wonen werken, leven, be -leven onder die kerktorens, en daar zullen we nu net op inzetten.

Want wat kenmerkt dat ‘Vlaanderen onder de kerktoren’ nu echt?
Drie zaken in mijn ogen: sociale cohesie, zorgen voor elkaar en grenzen stellen.
Grenzen stellen zoals het bewaken van onze identiteit.
Vandaag heel actueel.
Een ik begeef me even op glad ijs. Maar met deze warmte zal ijs ook wel smelten zeker?
Sommigen ervaren over identiteit spreken als verstikkend.

Voor ons evenwel die buurt, dat zorgen voor elkaar en duidelijke afspraken dé noodzakelijke voorwaarden voor een gezonde samenleving.
Het is door duidelijke spelregels af te bakenen en te verhinderen dat mensen wegzakken in isolement, dat Vlaanderen er het beste in slaagt om nieuwkomers op te nemen en kansen te bieden.
We willen een open Vlaanderen, dat niettemin op zijn strepen staat.
En ja inderdaad, we voelen ons soms als een worstje in de hotdog geplet tussen Denderleeuw en Ninove.
Die denderstreek die haar identiteit opnieuw zoekt, of net wil vasthouden.
Dat signaal was wel duidelijk. Is de Vlaming dan plots racistisch geworden?
Natuurlijk niet! Laten we hiermee onmiddellijk komaf maken. Wij Vlamingen zijn net hartelijke warme mensen, die met iedereen contact willen, iedereen het beste gunt.
We willen een Vlaanderen waar iedereen het goed heeft.
Feitelijk zijn we er heel lang van uitgegaan dat iedere nieuwkomer als vanzelf in deze dynamiek zou worden opgenomen en dat zelfs de hele wereld naar een Westers geconcipieerd burgerschap zou kantelen.
Het is gewoon een grote illusie gebleken.
Dus laat ons de waarheid onder ogen zien: het zit scheef en het groeit niet vanzelf recht.
We moeten ook in Vlaanderen die realiteit onder ogen zien en hierop duidelijk inzetten.
Inzetten op die identiteit, onze basiswaarden blijven voorop durven stellen.
Bijvoorbeeld op school , het onderwijs zal hier een cruciale rol spelen. School mag niet aanzien worden als de verlenging van de living thuis, maar net als de voorkamer van onze samenleving.
Binnen onze kinderopvang kinderen ruimte geven om zich te ontplooien, begeleiding geven om van kleins af aan de taal machtig te worden.
Via ons druk verenigingsleven en buurtwerking mensen elkaar in contact brengen en zo andere culturen ons Vlaams burgerschap laten omarmen. We willen buurten met Vlaamse waarden laten open bloeien .
Ik zeg dat omdat ik er van overtuigd ben dat dit kan. Een Vlaanderen waar we tussen pot en pint kunnen verbinden tot oplossingen ipv te verdelen
Want ik wil positief aan de slag gaan met wie hier vandaag is.
Onze identiteit zal het instrument bij uitstek zijn om dat voorop te stellen.
Een ander instrument is misschien muziek….
Muziek is dé taal, het instrument bij uitstek dat ons bindt met alle mensen in Vlaanderen.
Muziek maakt die positieve verbinding met een automatisme ,een natuurlijke liason, (in schoon Vlaams) ieder van ons voelt zich Vlaming op het moment dat de Vlaamse leeuw gezongen wordt
Maar ook als we zingen over Vlaanderen mijn land bij het noordzeestrand
Als we niet Vlamingen, zoals een Paul Van Vliet ons horen bejubelen met de volgende woorden..

En als ik lachen wil, ga ik naar Vlaanderen
Want ze lachen niet zo gauw, maar als ze lachen is het echt.
En als ik praten wil, ga ik naar Vlaanderen
Waar het laatste woord voorlopig nog door niemand is gezegd.
Waar gesprekken altijd duren
Tot de eerste morgenuren
Waar ze eindloos kunnen drammen
Waar de ruzie op kan vlammen
Waar de redetwist uiteindelijk bij het bier weer wordt beslecht

Dan, ja dan komt de glimlach op onze lippen en dan rechten we met ons allen onze rug.
Dan zijn we even de trotse Vlaming , waar we anders nederig zijn
Trots op wie we zijn
Trots op onze identiteit
En dat beste mensen, wens ik jou toe, een bijzonder trotse Vlaamse feestdag,
Draag die trots met je mee, elke dag, een gans jaar lang, elke dag in jouw buurt, op de werkvloer, in jouw vereniging, in jouw huiskamer.
Koester, omarm onze Vlaamse identiteit maar geef ze ook door . Geniet ervan, laat anderen mee genieten, recht maar die rug.
Het is immers niet míjn feestdag, niet úw feestdag… maar ónze feestdag.
Ik wens je dus een fijne , trotse Vlaamse feestdag en dat niet alleen op 11 juli maar elke dag opnieuw, een gans jaar. Dat wens ik jullie, dat wens ik ons.