Nooit meer oorlog...

Toespraak Burgemeester Veerle Baeyens 11 november 2022 - Wapenstilstand

Geachte aanwezigen,

Ik weet dat iedereen zijn geschiedenis kent. Vandaag 104 jaar geleden op 11 November 1918 zwegen de wapens aan het front.

Ik ben ervan overtuigd dat alle ondertekenaars van de wapenstilstand van 11 november 1918 ervan overtuigd waren dat dit de laatste oorlog zou zijn. Dat ze niet speelden met het idee om de overwonnenen te onderdrukken of om zo snel mogelijk revanche te nemen, maar alleen een echte duurzame vrede voor ogen hadden.

Ik vrees echter dat de geschiedenis zich vandaag herhaalt. Niet iedereen streeft immers naar echte vrede en naar vreedzaam samenleven.

Oorlog is iets van alle tijden en jammer genoeg ook van alle vormen.De redenen kunnen heel verschillend zijn: territoriale aanspraken, economische belangen, culturele verschillen, historische redenen, religies, politieke doelstellingen.

Oorlog zoals op de slagvelden in zijn klassieke vorm, een oorlog met een virus , een oorlog met woorden

Elk jaar staan we dan ook op deze dag even stil bij de grote of kleinere oorlogen.

Op wereldniveau worden we vandaag geconfronteerd met diverse vuurhaarden: de oorlog in Oekraïne , de vluchtelingstroom die daarbij hoort, een Noorwegen dat zich in opperste staat van paraatheid zet, Poetin die dreigt, enzovoort.

Ook dichtbij mogen we de onrust niet ontkennen.

Waarden van vrijheid, gelijkheid en rechtvaardigheid moeten ons dan ook nauw aan het hart blijven liggen. Waarden waarvoor zo velen gevochten hebben en nog steeds vechten. Waarden die verdedigd en bewaakt dienen te worden, zowel hier als elders.

Als je over 11 november nadenkt bij het schrijven van een woordje...., dan is de KERN boodschap die je overal terugvindt nooit meer oorlog.

Ben ik kritisch als ik opmerk dat deze woorden met de wind vaak wegvliegen én niet alleen verder in de wereld, maar ook dicht bij ons nog weinig impact hebben?

Maar moeten we meegaan in dergelijke oorlog waar leugens en fysiek of mentaal geweld aan de orde is? Moeten we dergelijke oorlog gewoonweg ondergaan?

Duidelijk nee natuurlijk. In de VS werd bij de laatste verkiezingen duidelijk dat de leugen of het aanzetten tot geweld niet meer loont. Een oorlog beantwoord je niet met een andere oorlog, maar met verdediging.

En wie ooit in een oorlog zat, weet dat het belangrijkste item ter verdediging samenhorigheid is.

De Oekraïense president Zelensky heeft zijn landgenoten na bijna zes maanden oorlog dan ook opgeroepen tot samenhorigheid. "Voor de overwinning van Oekraïne kunnen we maar 1 ding doen en dat is blijven samenwerken’

Samenwerken, samen voor een zelfde doel blijven gaan

Ik ben ervan overtuigd dat onze samenleving samenhorigheid nog steeds nodig heeft

Daarom wil ik ook vandaag benadrukken dat we daarop moeten blijven inzetten.

Hoe kunnen we daar als politiek verantwoordelijke, als inwoner, als priester, als vertegenwoordiger van de veiligheidsdiensten ons voor inzetten, wat kunnen we doen?

Is een samenhorigheidsgevoel aan te leren, krijg je dat met de genen mee of groeit dat door samen te leven en ook samen stormen te doorstaan?

We kunnen trachten een eiland te vormen. In Haaltert hebben we er zelfs 1. Ons afzonderen Take back control. Greep krijgen. Door ons af te sluiten, de rest van de wereld trachten buiten te houden. Al vrees ik dat dit niet de juiste weg zal zijn.

Verkrijg je meer samenhorigheid door iedereen te laten deelnemen door verregaande participatie? Of dienen we toch eerst terug te keren naar de basis en onze fundamenten?

Want een natie, Vlaanderen ,een regering, een provinciebestuur, een gemeentebestuur is immers niet zomaar iets vrijblijvend.

Het zijn dé dragers van de democratie.

Daarbovenop is de belangrijkste pijler van de democratie de soevereniteit, het principe dat het bestuur bepaald wordt door het volk.

Wij zijn hier met 19600. Het lijkt tegenover een wereldbevolking van 8 miljard mensen een luttel getal, maar alles begint toch als een klein zaadje.

En ik ben bezorgd. Die democratie van vandaag staat onder druk. Mediadruk, groepsdruk, negativiteit, sociale media, ...

Onze verantwoordelijkheid begint bij het aangeven van grenzen en terug te vallen op die basis en fundamenten. En basis hebben we

Ik zie in onze deelgemeenten dat deze samenhorigheid er voor het grootste deel nog altijd is onder de mensen en daar ben ik verheugd om.

Die samenhorigheid maakt ons Haaltert; met onze 3koningen, onze kermissen, onze jaarmarkten, de vele eetfestijnen en culturele activiteiten.

Op al deze evenementen zien we onze dorpen leven en een gevoel van ‘wij hebben het hier samen goed, we zijn content en nog fier om van Oiltjert , van Atom van Kesken van Eljergem te zijn. Want ge kunt in Atom gaan wonen bijv. mor ge zetj en blijft van Oiltjert enz..wie kent deze discussies niet.

Is het geen mooie 11 november wens, het gevoel van samenhorigheid, het samen gevoel te bewaken?

Daarom benadruk ik graag het belang van het tousensemble: Het beste team wint, niet de beste spelers.

We kunnen als samenleving enkel vooruit, enkel slagen, als we verder inzetten op onze samenhorigheid en deze blijven ondersteunen binnen onze verenigingen, bij onze evenementen, bij onszelf. Verbinden ipv verdelen.

Uiteraard mogen en moeten er verschillende ideologieën bestaan, maar zowel hier als elders moeten wij samen leven, werken en genieten, met respect voor normen en waarden., met respect voor ieders taak of rol.

Verschillen moeten uitgepraat worden, niet uitgevochten met wapens, welke wapens dan ook.

Laat ons proberen om samen deze doelstelling ooit te realiseren en ze mee te ondersteunen elke dag opnieuw. Laten we proberen om ermee te starten, hier bij ons met onze 19600 .

Dit is mijn vurigste wens voor vandaag 11 november 2022 en alle komende jaren.

Afsluiten doe ik met woorden uit een liedje van Nicole en Hugo , 2 mensen die samenhorigheid vereenzelfdigden

Uit het lied ‘ik zou wel eens willen weten’

We zouden wel eens willen weten, waarom zijn de mensen zo moe Misschien door hun jachten en jagen
Of misschien door hun tienduizend vragen
En ze zijn al zo lang onderweg naar de vrede toe

Daarom zijn de mensen zo moe

Nooit meer oorlog, geen woorden maar daden.

Samenhorigheid wens ik ieder toe, niet enkel vandaag maar ook morgen. En zo vinden we misschien langzaam maar zeker de weg naar vrede toe.